Pieterpad deel 2.

Omdat het voorjaar in al zijn glorie de kop op stak was de tijd rijp voor deel 2. Tijdens het eerste gedeelte was toch wel gebleken dat we vermoeid raakten van de combinatie wandelen en ‘bed en breakfast’ (veel mee te sjouwen en steeds wisselende bedden). Daarom kozen wij er nu voor om een hotel te boeken en van daaruit te wandelen. We lieten ons oog vallen op een hotel in Nijverdal dat op de eerste wandeldag 1 km van de route lag en vrij centraal lag ten opzichte van de etappe’s die wij de volgende dagen wilden wandelen.
Donderdagmorgen ging om 5:00 uur de wekker waardoor wij om 6:00 uur richting Nijverdal konden rijden. Na een voorspoedige reis (waar al die mensen al zo vroeg naar toe gingen was ons een compleet raadsel…….) parkeerden wij iets voor 8:00 uur de auto bij het NS-station in Nijverdal. Vandaar reisden we per trein naar Almelo om aansluitend nog eens 3 kwartier te bussen naar Hardenberg. Ja, je moet er wat voor doen, maar …. dan krijg je ook wat!
Goed, om 9.15 uur werden de schoenveters aangetrokken en de rugzak op de rug gehangen. En gingen we op pad naar Nijverdal.
Het Pieterpad loopt via prachtige natuurgebieden en monumentale bouwwerken. In dorpen en/of steden kom je alleen als dat vanwege openbaar vervoer-verbindingen nodig is. Je ziet dus niet veel mensen onderweg en vrijwel geen terrasjes. Maar gelukkig zijn de aanwonenden langs het pad dikwijls inventief. Zo ook in Rheeze, een mooi brinkdorp, met een aantal mooie landbouwschuren met vlechtwerken. Bij het uitlopen van Rheeze zagen we een bel aan de schuur en er stonden wat tuinmeubelen aan de rand van de tuin. Dat was erg uitnodigend en vrij snel zaten wij dan ook aan de koffie met koek. Mieke schreef een boodschap in een gastenboek dat vooral was getekend door Pieterpadlopers.
In de buurt van Ommen werden we herinnerd aan de storm van een aantal maanden geleden. Er was flink huis gehouden in de bossen. Het pad was door de omgevallen bomen soms niet te vinden, laat staan te belopen. Met wat kruip- en klimwerk lukte het ons toch de route te volgen. Er was zelfs een gedeelte bos verdwenen. Hier waren alleen nog wat resten te zien van wat vroeger een bos geweest zou kunnen zijn. Het is ons niet duidelijk geworden of dit een gevolg was van een brand of van de storm. Wat we wel merkten was dat met de bomen ook de markeringen verdwenen waren. Met behulp van de topografische kaart in het boekje was dit probleem ook weer op te lossen.In de routebeschrijving is hier trouwens een alternatieve route opgenomen voor de mensen die niet persé naar Ommen hoeven. Je wandelt dan door de Ommense Boswachterij, een mooie route,waarbij je Ommen rechts laat liggen.
Zo rond 12.00 uur hebben we toch maar even het hotel gebeld tot hoe laat wij daar aan tafel konden. Dat bleek 18.30 uur te zijn en we moesten toen nog ruim 35 km afleggen. Dat werd dus spannend.
Na om 14.45 uur koffie met appeltaart (hoe kan het anders) genomen te hebben op een van de weinige terrassen onderweg, zijn we zonder te rusten doorgelopen naar het hotel. Ook al hadden ze gezegd dat het niet ‘op 5 minuten zou steken’ wilden we liever toch niet te laat komen. Dat is ook niet gebeurd. Om 18.25 uur stonden wij dan ook bij de receptie van het hotel. Wel totaal afgepeigerd. We hadden vanaf de koffie niet meer gerust en zijn steeds met een tempo van 6 km per uur doorgelopen. Eigenlijk was dat geen doen. In totaal hadden we die dag meer dan 46 km gelopen en dat was te veel van het goede. Dus eerst maar even opfrissen, eten en daarna naar het station. Daar hadden we de auto immers neergezet. Dat bleek ook nog meer dan 2 km wandelen te zijn. We hebben die dag verder niets gedaan. Douchen en onder de wol. Ergens heb ik nog gehoord dat AZ van Bremen heeft verloren.
Bekijk de route.

De volgende dag kwamen zus Lia en zwager Ludo ons gezelschap houden. We spraken af bij het station Holten, het eindpunt van de vrijdag etappe. Eén auto lieten we staan en met de andere reden we terug naar het hotel. Aan de overkant van de straat, bij het hotel, was het bezoekerscentrum het Nationaal Park de Sallandse Heuvelrug. Met name het in stand houden of liever gezegd, het verbeteren van de populatie Korhoeders is daar een belangrijk thema. Je ziet ’s morgens hele colonnes fotograven met dure telelenzen richting hei lopen om de korhoender tijdens de baltsperiode op de gevoelige plaat vast te leggen. Toen wij daar rond 12.00 uur passeerden waren de korhoenders natuurlijk al lang gevlogen.
Na een mooie wandeling door een uitgestrekt heidegebied kwamen we na 14,5 km aan in Holten.
Bekijk de route.

De volgende morgen weer het zelfde principe. Eén auto parkeren bij het eindpunt van de wandeling (Laren) en met de andere auto naar het begin (Holten) rijden. Nu veranderde het bos en heidelandschap in een weilandgebied. Wat ook hier weer op viel was de RUST. Je hoort hier alleen heel veel vogels.
De route maakte een afbuiging naar de dikste eik van Nederland, tenminste Dikste eik van Nederlanddat vermeld het Pieterpadboekje en het bordje bij de eik. Dik is hij in ieder geval. Een taille van 7,60 meter is niet mis, al zie ik die liever bij een boom dan bij een mens…..
Na 17 km kwamen we in Laren aan waar we ons oog lieten vallen op een terras dat zich: Pieterpad Pleisterplaats noemde. Tijd dus voor …… pils.
Bekijk de route.

Zus Lia had intussen al een forse blaar opgelopen en besloot de laatste dag niet meer mee te lopen. Onze 4e wandeldag viel op zondag en omdat wij daarna naar huis zouden gaan, zijn we om 10.00 uur gestart. Daarbij kwam ook dat er een warme dag werd voorspeld (bleek later 30° C). Weer ging de route door een rustig en schilderrijk landschap nu regelmatig onderbroken door statige landhuizen.De route was niet lang. Na 14 km kwamen we bij het kasteel van Vorden, het eindpunt van onze wandeling en tevens de plaats waar in 1983 het Pieterpad officieel is opengesteld.
Dat wij wat met paarden hebben, denk nog maar eens aan de paardenmarkt in Zuid Laren, bleek hier maar weer eens. Voor het kasteel was een dressuurwedstrijd aan de gang. Een drukte van jewelste. Intussen was de temperatuur flink gestegen, waar met name de amazones in hun zwarte jacquets last van hadden. Wij hadden daar minder last van, want het afsluitende terrasje was snel gevonden.
Hiermee zijn we ongeveer op de helft van het Pieterpad. In de loop van dit jaar zal deel 3 wel op de rol komen te staan.
Bekijk de route.