Verslag 2006

Ook voor deze vierdaagse hadden wij ons weer gedegen gereid. De trainingsarbeid is in deze tabel te zien.
De jubileumtocht van 2006, de 90e, zal de geschiedenis ingaan als de eerste Nijmeegse ééndaagse. Een bijzondere dus waarin wij hoopten het gouden kruisje te halen, maar zijn zover (met alle andere wandelaars) niet gekomen. Zoals algemeen bekend is de vierdaagse na 1 dag vanwege de extreme hitte afgelast. Onze ervaringen op deze dag staan hieronder.
Verslag van dinsdag 18 juli 2006.
Om 5.25 uur sloten we achter aan op de Wedren aan om te starten. Door de toegenomen drukte konden we pas om 6.00 uur met de wandeling beginnen.
Tot Elst ging alles probleemloos. De zon scheen maar was nog niet heet. Wij namen onze rusten op dezelfde manier als dat we al jaren doen en liepen perfect. Na Elst werd het heter en werd de noodzaak om veel te drinken en te koelen steeds groter. Dat deden wij dan ook. Langs de weg hadden veel mensen tuinslangen uitgelegd, douches geïnstalleerd en bakken met water gezet. Wij hadden drie bidons bij ons waarvan we er steeds 2 gevuld probeerden te houden. Daarnaast gebruikten wij onze handdoekjes. Onze petten doopten we regelmatig in de bakken met water en zetten ze zo op ons hoofd. Daarmee konden wij ons hoofd koel houden en het in de hitte uithouden.
Op twee gedeelten van het parkoers werd dat wat moeilijker, namelijk de dijk van Oosterhout naar Lent (8 km voor de finish) en de Waalbrug (2 km voor de finish). Langs een groot gedeelte van de dijk en op de Waalbrug woont niemand en was dus geen water aanwezig. Nou hadden wij voldoende water bij om dit te overbruggen, maar je merkte wel, zeker op de dijk, dat je warmer werd en dat we het extra water hard nodig hadden om te koelen. Net voor Lent stond de brandweer gelukkig met brandslangen en daar was iedereen dan ook erg blij mee.
Wij begonnen aan de dijk om ongeveer 13.00 uur. Halverwege zagen wij een paar keer iemand in de kant liggen met hulpverleners erbij. Toen wij de dijk bijna afgelopen hadden, moesten wij ruimte maken voor één ambulance. Naar wat wij nu weten was dat nog maar het begin van alle ellende. Toen wij daar liepen hebben wij ons dat niet gerealiseerd. Het komt wel meer voor dat iemand flauw valt of dat er een ambulance even moet passeren. Ook op de brug stonden een paar mensen langs de kant even op adem te komen.
Om 14.20 uur waren wij bij de finish. De pilsjes smaakten heerlijk en de sfeer was weer geweldig. Wel werd een oudere man die naast ons zat niet goed. Het zweet brak hem langs alle kanten uit. Hij gaf ook aan last van zijn maag te hebben waarschijnlijk veroorzaakt door het drinken van (te) koude dranken. De man liep al vele jaren Nijmegen en wist goed waar hij mij bezig was. Toch overkwam hem dit. Een ander oudere man moesten we ondersteunen op de bank, anders zou hij er zo afgevallen zijn. Beide heren bleven wel vertikaal. Hoe het afgelopen is met deze mannen weten we niet, want wij waren zelf ook wel toe aan wat eten.
Op de fiets naar Weurt, voelde ik (Ronald) mij niet goed worden. Ik werd overmand door vermoeidheid en kon met moeite (fietsende) Weurt bereiken. Mieke heeft snel voor eten gezorgd en ik lag na een verfrissende douche om 17:30 uur al te slapen. Na een korte maar diepe slaap voelde ik mij weer goed. Dus ook ik had een kleine tik van de warmte meegekregen.
Jasper liep dit jaar voor de 44e keer Nijmegen. Zijn aankomst in Weurt zette ons flink aan het denken. Jasper, toch een ervaren loper, kwam om 17.05 uur bij de finish. Er was al een aanpassing gemaakt door de mensen tot 18:00 uur te laten binnenkomen. Bij aankomst in Weurt zei Jasper ons meteen dat hij woensdag niet zou starten. Dit was volgens hem ‘gekkenwerk’. Als zo’n ervaren loper zoiets zegt mag je daar wel eens goed over nadenken. Dat nadenken is ons bespaard gebleven, omdat later op de avond, om ongeveer 21.00 uur, de marsleiding de tocht verder aflaste.
Zonder het door ons beheerde gouden kruisje waren wij dus in de loop van woensdag weer thuis. Wel met de overtuiging dat de tocht terecht is afgelast, maar toch met het gevoel dat we niet hebben kunnen afmaken wat wij ons voorgenomen hadden. Rest ons gewoon geduld te hebben en volgend jaar dan maar proberen dat gouden kruisje te bemachtigen. Wat in het vat zit verzuurt namelijk niet.