Verslag 2007

Zoals gebruikelijk hebben wij ons ook dit jaar weer gedegen op de vierdaagse voorbereid. Een overzicht van de training treft u aan in deze tabel.
Nieuw in deze voorbereiding was de Kennedymars in Someren. Omdat ik vroeger ambtenaar ben geweest en mij al lang af vroeg of ik de afstand van 80 km aan zou kunnen, had ik mij voor deze mars ingeschreven en heb hem uitgelopen. Een prestatie waarvoor ik mijzelf een bescheiden schouderklopje heb gegeven.
De verhaal van de 91e en onze 12e vierdaagse spitst zich toe op het verhaal van de eerste dag.
Verslag van deze eerste dag.
Op 17 juli begonnen we, met de vroege start, aan de 4daagse met als einddoel het gouden kruisje. De eerste stop was, zoals gebruikelijk, de kerk in Bemmel. Daar hebben we voor onze overleden vaders en op een goede 4 daagse kaarsjes opgestoken. Het viel op dat het in de kerk drukker was dan in andere jaren. Na 15 km kreeg deze 4daagse een onverwachte forse wending. Mieke, die achter mij liep, wilde mij wat vertellen, versnelde even, stapte daarbij op de rand van het asfalt en verstuikte haar enkel. Ook haar knieën liepen schade op en er brak een stuk van een voortand af. De eerste aandacht ging eerst naar de knieën en de tand. De enkel kreeg achteraf te weinig aandacht, als gevolg van de preventieve inname van ibuprofen (vanwege haar rug) was de pijn weg te wuiven door Mieke. De Rescue Cream van Bach en de Arnica die gesmeerd werden zorgden ervoor dat een bloeduitstorting weg bleef. Bij een ambulance, een paar kilometer verderop even gestopt voor pleisters, maar die waren niet meer nodig. De kapotte knieën bloedden niet meer. Bij de rust in Elst (ruim 20 km) toch maar verzorging gevraagd, want de enkel was intussen flink gaan opspelen. Daar werd de enkel met ijs gekoeld en werd de verstuiking ingezwachteld. Als snel bleek dat de zwachtel eerder de pijn verergerde dan verzachtte. Dus bij de grote rustpost na Elst gingen we maar naar het Rode Kruis. Daar werd de zwachtel vervangen voor tape. Een aanwezige arts beoordeelde de enkel nog en kwam tot de conclusie dat met deze enkel de 4daagse nog wel uit te lopen zou zijn. Na later zou blijken kon deze arts zich over de enkel geen goed beeld vormen vanwege de pijnstilling. Bij de KRO-rust (ruim 10 km voor het eind) hebben we een lange pauze gehouden. Daarna liep Mieke met erg veel pijn. Al vrij snel kwamen we tot de conclusie dat stoppen bij de rust in Oosterhout de enige juiste beslissing kon zijn. Gaande weg begon Mieke echter weer beter te lopen, waarschijnlijk door de ibuprofen die ze bij de KRO-rust had ingenomen. Dus bij Oosterhout toch maar doorgelopen. De rest (± 8 km) heeft ze prima gelopen. Om 14.45 uur kwamen we binnen. ’s Avonds werd de pijn steeds heviger waardoor Mieke alleen maar kon besluiten om te stoppen. Zij vroeg mij indringend om door te lopen. Ik wilde namelijk ook stoppen, omdat zonder Mieke lopen mij helemaal niet trok. Onze zoon heeft haar ‘s avonds opgehaald en naar huis gebracht zodat onze eigen huis- en tandarts de schade konden opnemen en herstellen. Thuis nam onze dochter de verzorging en het vervoer op zich.
De rest van de dagen heb ik met mijn wandelmaatje Henk uitgelopen. Hoewel Henk plezierig gezelschap is was de lol er voor mij helemaal af. Zeker de 1ste dag zonder Mieke. Bij alles wat ik hoorde en/of zag dacht ik aan Mieke, die dit allemaal moest missen. De 3de en 4de dag was dit wel minder, maar de dagen konden niet tippen aan al die dagen dat wij samen in Nijmegen gelopen hebben.
Vrijdag stond onze dochter met Mieke bij de Scheidingsweg langs de route. Ik heb dit enorm gewaardeerd zeker omdat ik denk te weten wat het is om als ervaren Nijmegen-wandelaarster langs de kant te moeten zitten. Het maakte mijn 4daagse weer wat goed. De hoosbui heeft dit gevoel niet weg kunnen spoelen. Het gouden kruisje heb ik binnen maar ik zal pas echt blij zijn als Mieke volgend jaar haar gouden kruisje in ontvangst mag nemen.